هیچ وقت هیچ چیز و هیچ کس را با هیچ چیز و هیچ کس دیگر مقایسه نکن که در عالم خلقت آن عزیز دو چیز با دوکس را مثل هم نیافریده است هرچیز و هرکس را برای منظوری خلق کرده است  اگر این پند بسیار عزیز را به گوش جانت درقلب روحت جایگزین کنی از بسیاری از مشکلات از جمله عصبانیت و پرخاش و خودخوری و افسردگی و ناامیدی و غرور و بلند پروازی و....در امان خواهی ماند، راحت و بدون هیچ غم و غصه ای و بانشاط هرچه تمامتر زندگی خواهی کرد. اگر یک وقت خواستی مقایسه کنی یادت باشد دونفر را از لحظه تولد تا مرگ و حیات پس از مرگ یعنی دوره کامل زندگی آنها را با هم مقایسه کن و نه دو زمان مساوی از زندگی دونفر لااقل اگر با دید دنیایی هم مقایسه میکنی اول تا اخر زندگی خودت را می‌توانی با اول تا آخر زندگی سرجمع مقایسه کنید و نه دو مقطع متفاوت از آن دو.اگر دارایی را مقایسه میکنی نگاه کن چه در دنیا دارد؟ چه در آخرت دارد؟ چه نزد خدا دارد؟اگر میخواهی فقط مقایسه دنیایی کنی لااقل دو نفر هم سن هم استعداد هم سواد هم کفو هم کیش هم قد و هم ...پیدا کنی بعد مقایسه کنی.
مقایسه های غلط :
زمان غم و غصه یا بیماری خود را با زمان شادی و نشاط و سلامت دیگران مقایسه میکنی و دلگیر می‌شوی وناسپاس. زمان فقر خود را با زمان غنای دیگران مقایسه می‌کنی و خودت را بدبخت می‌.نداری
ظواهر همسرت را با همسر دیگری مقایسه می‌کنی و ...
زندگیت را با دیگری مقایسه می‌کنی و افسرده می‌شوی
بیماریت را با دیگری مقایسه می‌کنی و ناامید می‌شوی
بچه هایت را با بچه های دیگران مقایسه می‌کنی و با سرزنش از موفقیت باز می‌داری
پدر و مادرت را با پدر و مادرهای دیگران مقایسه می‌کنی و بی‌ادب و کم‌احترام می‌شوی و در این مقایسه ها انصاف هم بخرج نمی‌دهی . نقاط ضعف زندگی خودت( پدر ،مادر ،همسر ،بچه ها درآمد و... ) را با نقاط قوت و مثبت دیگران مقایسه می‌کنی و مدتها درخود فرو می‌روی و غصه‌ها می‌خوری و... سرانجام رنجور و بیمار و افسرده می‌شوی، یا نقاط قوت زندگی خود را با ضعف‌های دیگران مقایسه می‌کنی و مغرور و ازخودراضی و... می‌شوی هیچ‌کس را داخل آدم حساب نمی‌کنی و از هرکس عیبی در می‌آوری و آن‌را بزرگ می‌کنی و سرانجام تنها و تافته جدا بافته از خلق خدا میشوی دوست‌هایت را یکی‌یکی از دست می‌دهی و...